تکرر ایام

چشامو با اهنگ گوشیم که هرروز صبح(به جز جمعه)دهنمو(18+)باز کردم وباز چشمم به ساعت روی دیوار افتاد که عین عزرائیل وایستاده بالا سرم و هر دقیقه میخواد بهم بگه پاشو پاشو....

از جام پا میشیم و مسیر مستقیم سمت چپ رو انتخاب میکنم و به سمت دستشویی میرم.کارامو میکنم و میرم دانشگاه و بعد از چندتا کلاس منضجر کننده و شنیدن کمی تیکه بعضا جالب و اکثرا مسخره دوباره راه خونرو پیش میگیرم و دوباره میام خونه.

   بعد از رسیدن و طی کردن یک پروسه تکراری(استراحت+اینترنت+خواب)دوباره میرسم به همون اهنگ مسخره و دیدن عزرائیل روی دیوار.و اینچنین زندگی رو میگذرونم.

 اما سوالم و هدفم از نوشتن این مطلب.

این که چرا باید همش این زندگی تکراری رو تکرار کرد؟

این که به هدف برسیم؟

من دقت کردم و فهمیدم هر وقت به کلید یه هدف میرسم قفلشو خدا عوض میکنه.

فکر میکنم مرگ یه تغییر خوب به زندگی بده و یا شایدم نه.

اینو نوشتم چون از خیلیا که میپرسم چه کارا میکنیءهمه از یه زندگی تکراری حرف میزنن که هیچ تنوعی درش نیست.و خیلی از ادم های اطرافم هم زندگیه یکنواختی رو تجربه میکنن.خیلی از ما گرفتار این موضوع هستیم.به امید رسیدن به تنوع.

به درک

یک نفر آنشب از جور صداى تو شکست
و تو میخندیدى
به‌جهنم که شکست
دلکى بود دلش ...
دلک بى‌کلکى بود دلش
دلک زخمى آشفته‌ى عاشق‌پیشه ...
الکـى بــود
ولـــش.........

روز شمار

باز غم تنها بودنم را به رخت میکشم

                                                      و بازگدایی لحظه های با تو بودن را میکنم

ثانیه شمار لحظه های خود شده ام

                                                      تا زیبا ترین ساعت ها را در کنار تو باشم

زیباترین شعر ها اماده خواندن برای تو هستند

                                                     و زیبا ترین ملودی ها اماده نواختن برای ورودت

                                     و چه زیباست هیاهوی قبل از آمدنت

زیر خاک

ما مرده دلان را دگر افسوس نماند

از گردش این چرخ دگر یار نماند

                                                            خاریم و ملولیم ز رنگانگی شهر

                                                            از بس که در این ره همه هفت رنگ بدیدیم

از بس که ندیدیم در این شهر نشانی

مانقشه راهی به دل خاک کشیدیم

                                                         گر ما همه از خاک براییم و برانیم

                                                         پس این همه بار از پس این شهر به چه خواهیم؟؟

تو

باغ دل مرا کسی جز رنگ تو سبز نمیکند
داغ دل مرا کسی جز نَفَس تو سرد نمی کند

بی تابی من را کسی جز روی تو مرهم نیست

ظاهر خمولم را کسی جز نام تو هویدا نمی کند

سرمه خاموشی صدایم را کسی جز اسم تو رسا نمی کند

و درخت زندگی ام را فقط بودن تو زنده نگه میدارد

حس غم

آنقدر خوب بودی          که ز وقتی رفتی

همه جا غم حس شد

           کوچه ها تنگ شدند    سایه ها گم شدند
گل کاشی پژمرد    دلت از دستم رفت

ولی...........تا کی حسرت؟؟؟

بعد تو من نفسم را نه ز تو      بلکه از دنیا ستانم

بعد تو من حسرتم را می فروشم      پشت بر غم میکنم     خوش چرانی میکنم

وبه دنیا هم بگویید که من....

                                درد و رنجش را به مانند چمن له میکنم

خواستم بنویسم

خواستم بنویسم
.

اما کلمه ها را نشنواختم

قلم حرکت میکرد اما فقط نام تو را می نوشت

نمی دانم هنوز عاشقم یا دفترم کج است که نمی توانم بنویسم.