اینبار بدون عنوان

آنقدر چیز ها اتفاق می افتد که نمیدانم از کدامشان شروع کنم

احساس می کنم در فیلمی بازی می کنم بدون فیلم نامه

احساس می کنم زمان به سرعت میگذرد

گویی از کنار لحظه ها می گذرم

بی آنکه لمسشان کنم

این روز ها بدون اینکه زندگیشان کنم برایم تمام میشوند

انسانی هستم سرما خورده با خوش مزه ترین غذاها

که در دهانش عاری از هرگونه مزه و طعمی است.

همه چیز در ذهنم معلق است

در باره همه چیز فکر میکنم

ولی نمی دانم چرا نمی توانم بنویسم

چرا همیشه آنقدر طولش میدهم که دیر میشود

و موضوع اهمیتش را از دست میدهد

آنوقت نوشتن می شود یک لیوان چی سرد

که دیگر میلی به نوشیدنش ندارم

حالت آدمی را پیدا میکنم

که دیر سر قرارش رسیده باشد

زندانی لحظه های خود شده ام

بی آنکه بدانم...